KITA NA KITA

Almost perfect, that's how I describe my life in the past. Akala ko kapag kumpleto ang pamilya, may pera, may kaibigan at nakakapasok sa school sapat na. Yung tipong wala ka ng hihilingin kasi nga masaya ka at naibibigay yung mga pangangailangan mo. Pero teka, habang binabasa mo ba ang mga naunang pangungusap may napansin ka? May mali kasi eh. Or should I say maling mali, kasi ilang taon, buwan, araw, oras, minuto at segundo ng aking buhay ang nasayang sa paniniwalang wala ng kulang, kasi naman nabuhay akong meron ng mga bagay na wala yung iba. Minsan, nakakaligtaan mapansin ng ating mga mata, ang mga bagay na may katuturan o mas malaki ang halaga kasi mas pinipili natin magpokus sa panandaliang saya. Ikaw? Nakikita mo ba kung alin o sino ang mas mahalaga maliban sa mga materyal na bagay na meron ka?

Taong 2014 ng mangyari ang itinuturing kong isang bangungot sa aming pamilya. Lahat ay nagulat. Naging usap-usapan. Naisaling dila. Iba-iba ang bersyon. Ang iba'y di makapaniwala. Ngunit isa lang ang malinaw, at ito ay ang sakit na naikintal sa aming puso ng kami ay iwan ng aming ilaw ng tahanan. Mahirap paniwalaan pero para bang natulog ka tapos pagising mo, ang dating makulay ay magiging black and white na lang bigla.

Bunga ng pangyayari lumipat kami ng tirahan para maiwasang mapag-usapan. New people. New environment. Panibagong buhay. Makalipas ang ilang buwan, naging maayos naman pero muli, ito'y naging panandalian lamang. Problems here, there and everywhere. Nakakabaliw. Bigla ka na lang mapapatanong Bakit? Bakit? Bakit? Kasi naman di pa tapos yung isang problema, heto na naman ang isa. Hanggang sa natatambak na sila and the only solution that is left to you is to escape the problem. Live as if you're not hurting, but deep inside you're crying.

Hanggang sa dumating yung araw na nalaman ng ibang kamag-anak ng aming ama ang nangyari. Agad-agad silang nagpaabot ng tulong at niyaya kaming tumira sa bahay kung nasaan kami ngayon. Dito nagsimula ang kakaibang pagbabago sa aking buhay. Pababagong talagang naghubog sa aking pagkatao lalong lalo na sa aking pananampalataya. Inaamin kong hindi ito naging madali pero sa tulong ng mga taong naging instrumento ng Panginoon unti-unti ay ibinigay ko ang aking buhay sa kanya.

Niyaya ako kasama ang aking dalawang kapatid ng aming mga tita na dumalo sa isang service. Noong una ay ginagawa ko lamang ito kasi ginagawa din nila at ayaw kong madisappoint sila. Iniisip ko na ang pagpunta sa church kasama nila ay isang pagtanaw ng utang na loob kapalit ng pagtulong nila. Pero mali ako. Oo mali na naman ako. Kasi hindi ko agad nakita na may mas malalim pa silang layunin kung bakit nila kami isinasama sa church. Kahit mali ang aking pananaw nagpatuloy ako. Habang tumatagal ay naging malinaw sa akin ang lahat. Kung hindi ako nagkakamali, June 26, 2015 ng tumanggap ako kay Hesus. Nabigyang kahulugan ang mga dating tanong sa aking isipan. Sa kabila ng lahat ng aking mga napagdaanan ay mayroon pala akong nakalimutan. Nabulag ako ng mga problemang aking kinaharap na siyang nagsilbing harang sa pagitan namin ni Hesus. Nakakahiya. Para bang gusto ko na lamang lamunin ng lupa. Pero alam kong wala ng magagawa ang pansisisi ko sa aking sarili, sa halip ay natuto akong bumangon at itama ang mga dating maling gawi at lakaran ang Kanyang salita.

Hindi ako katulad ng ibang mananampalataya na nakaranas agad ng kanyang presensya. Matagal. Oo matagal. Pero kailangan mong mag-intay para sa perfect time. Minsan nga kapag nakikita ko yung mga katabi ko habang nagwoworship na napupuspos ng kanyang presensya, iniisip ko, "Hala Lord? Yung totoo? Out of place nako dito! Lahat sila nakaranas na. Bakit ako hindi?" Ilan lang yan sa mga katagang nabibitawan ko dati. Malala pa nga minsan ey, kasi iniisip ko na "Naku, baka gawa-gawa na lang nila yan o nag-aacting lang sila kasi nga di ko naman nararanasan". Gayunpaman di ako nagsawang magdasal na sana dumating din ako sa puntong maranasan yung presensya niya.

July 9, 2017 - Unforgettable Day of my life. Ito na. Ito na yung araw na hiningi ko sa kanya. Siguro nakulitan din nga Siya eh, sobra sobra yung pagdesire namin sa Kanya na ginawa pa naming magfasting para maranasan Siya. Hindi Niya kami binigo. Tunay ngang tapat Siya. Girl's fellowship namin noon. Nagworship kami. Kakaiba sobra ang hirap iexplain. Alam kong ang iba sa inyo'y hindi ako maiintindihan, kasi maiintindihan mo lang kapag ikaw na mismo yung nakaranas. Ang sarap sa pakiramdam. Yung tipong iiiyak mo na lang sa sobrang lakas ng presensya Niya. Sa Kanya mo mararanasan ang kapahingahan. Sa Kanya lang wala ng iba. After that, nung service isa ako sa mga may silver dust. Mapapasigaw ka na lang ng thank you Lord! Sobrang nakakabless. Yung kahit hindi ka karapat-dapat patuloy ka Niyang mamahalin ng tapat. Yung mapapakanta ka na lang ng:

Ako'y kulang ngunit pinuno mo ng pagmamahal

Di mo kawalan ngunit ang sabi mo ako'y iyong yaman

Ako'y binago mo

Ikaw ang buhay ko

Walang katulad mo sa mundo

Sa iyo lamang pag-ibig ko

Sayo lamang ako

Sa murang edad marami ng naiparanas sa akin ang buhay. Minsa'y nasa ibabaw minsa'y nasa ilalim. Mapanlinlang ang ang mundo. Patuloy lamang ito sa pagpapakita ng mga makamundong bagay. Huwag ka magpadala sa agos. Bagkus lumapit ka sa alam mong makakatulong sa iyo, ito ay walang iba kundi si Hesus. Marahil ay hindi ko naimulat ng husto ang aking mga mata sa nakaraan na parang ikaw. Hindi pa huli ang lahat. Kung inaakala mo ring wala ng kulang katulad ng akala ko noong una pwes sinasabi ko sayo meron. Kulang ang buhay kung wala si Hesus. Matutong sumunod at makinig. Papasukin mo siya sa iyong buhay. Huwag ng matigas ang ulo. Iwan na ang mga maling gawi mo ng sa gayon kasabay mo na akong magsabi ng ng mga katagang "Kita na Kita Hesus".

Be strong and courageous. Do not be afraid; do not be discouraged, for the Lord your God will be with you wherever you go. – Joshua 1:9

~Frexie 

#iHayagMo